عنوانِ اصلیِ مطلبِ زیر، که به شکلی بیانیه‌گون تدوین شده، «بیانیه‌ای برای پایانِ آرمان‌شهرها: شهرها به مثابهِ سیستم‌هایی زنده» است. نویسنده از شهرِ سالم به مثابهِ مکانی برای ملاقات، مشارکت و اتصال یاد می‌کند، نگرشی که ارائه‌ی روایتی نوین از شهر را طلب می‌کند.

بسیاری از ما ایرانیان حمام‌هایِ عمومی را تجربه کرده‌ایم، با اصطلاحاتی نظیرِ «خزینه» یا «دلاک» آشنا هستیم و به شکلی آشنا از اماکنی نظیرِ حمامِ فین در کاشان، حمامِ شیخ‌بهایی در اصفهان، یا حمامِ وکیل در شیراز بازدید می‌کنیم. نویسنده در این یادداشت به ما یادآوری می‌کند که هنرِ در حالِ زوالِ استحمامِ عمومی منحصر به ایرانیان نبوده است و شاید بنا به ضرورت‌هایِ اجتماعی و زیست‌محیطی یا بحرانِ آب لازم باشد به احیایِ آن بیاندیشیم و از نابودی روزافزونِ آن‌ جلوگیری کنیم.

ریچارد هاینبرگ در این نوشته نشان می‌دهد که تغییرِ اقلیم و افزایشِ هزینه‌ی تولیدِ نفت (و سایرِ سوخت‌هایِ فسیلی، همین‌طور منابعِ هسته‌ای) دو نیرویِ مهمی هستند که گذار به دورانِ پساکربن را اجتناب‌ناپذیر می‌کنند.