«عدمِ قطعیت» یا «عدمِ اطمینان» (uncertainty) به وضعیتِ ما نسبت به آینده یا پدیده‌ی نامعلوم گفته می‌شود. عدمِ قطعیت در محیط‌های مختلفی بروز می‌کند: در محیط‌هایی که به صورت ناقص قابلِ مشاهده هستند، در محیط‌هایی که ذاتاً تصادفی (stochastic) هستند و یا در شرایطی که اطلاعات ما به واسطه‌ی جهل (ignorance) یا تنبلی (indolence) ناقص است.
چیزهایی وجود دارند که می‌دانیم «درست»اند، همین‌طور چیزهایی وجود دارند که می‌دانیم «نادرست»اند. با این‌حال، همیشه چیزهایی هستند که درستی یا نادرستی آن‌ها برای ما مشخص نیست. در این موارد می‌گوییم ما نسبت به آن‌ها نامطمئن هستیم. ما کم و بیش همواره نسبت به آینده نامطمئن هستیم؛ بخشِ بزرگی از گذشته از دیدِ ما پنهان است؛ و چیزهای زیادی در زمانِ حال وجود دارد که اطلاعاتِ ناقصی درباره‌شان داریم. به این ترتیب، عدمِ قطعیت همه جا حضور دارد و از آن گریزی نیست.
ما به صورت غریزی دارای مهارتِ کافی برای اتخاذ تصمیم در شرایط عدمِ اطمینان هستیم[۱]، اما روش‌های مختلفِ علمی و ریاضی می‌توانند توانایی ما را در این زمینه افزایش دهند به این معنا که هم توانایی ما را در اتخاذِ تصمیم‌ها افزایش دهند و هم احتمالِ بروز نتایجِ نامطلوب را کاهش دهند. به عبارتِ دیگر، روش‌های علمی و ریاضی می‌توانند به ما در اتخاذِ تصمیم‌های بهتر در شرایطِ نامطمئن کمک کنند.
هدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید!
decision making under uncertainty ↩