«جماعت‌گرایی» (communitarianism) نگرشی فلسفی است که بر پیوند و رابطهٔ بین فرد (individual) و اجتماع (community) تأکید میکند؛ به این معنا که علاوه بر به رسمیت شناختن فردیت انسان، بر نقش کلیدی اجتماع به عنوان محیطی که افراد زیست جمعی خود را در آن تجربه می‌کنند و در نتیجه نقشی کلیدی در تشخص و شکل‌گیری فردیت آن‌ها دارد تأکید میکند. در این نگرش، اجتماع و فرهنگ در ساختن انسان نقش اساسی بازی می‌کنند و اصالت فرد از طریق تکیه بر فضیلت و خیر در بهبود وضع جامعه شکل می‌گیرد. جماعت‌گرایان بر تعادل بین نیروهای فردی و اجتماعی، بین میراث تاریخی و فرهنگ جماعت و خودمختاری فردی، بین خیر عمومی و آزادی فردی، بین حقوق فردی و مسئولیت‌های اجتماعی تأکید می‌کنند و معتقدند هیچ‌کدام از این دو نگرش را نمی‌توان قربانی دیگری کرد.
اجتماع از افرادی تشکیل شده است که در یک مکان جغرافیایی زندگی می‌کنند و یا منافع و میراث تاریخی مشترکی دارند. در یک اجتماع هویت اجتماعی افراد و شخصیت آن‌ها تا حد زیادی توسط روابط جمعی آن‌ها شکل می‌گیرد، با این‌حال اندیشهٔ جماعت‌گرایی به صورت محدودتر بر فردگرایی (individualism) نیز تأکید میکند.
نسخهٔ قابل چاپهدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید! توجه داشته باشید که انتشار مطالب در یوتوپیا به معنای تأییدِ بی‌قید و شرطِ محتوای آن‌ها و یا حمایت از سوابق اجتماعی-سیاسی-فکری به‌وجودآورندگان‌شان نیست.
من در حوزهٔ مدیریت و مهندسی محیطی تحقیق و تدریس می‌کنم: چطور می‌توان کارآیی سیستم‌های شهری و صنعتی را از طریق مطالعهٔ سیستمی، ایجاد پیوندهای موثر بین آن‌ها و مدیریت بهتر پسماندها افزایش داد و ظرفیت‌ها و امکان‌های مختلف را ارزیابی نمود؟ در این حوزه سعی می‌کنم یک عمل‌گرا و ارائه‌دهندهٔ راه‌حل باشم. در پس‌زمینهٔ مطالعاتی‌ام علاقمند به تاریخ، مدرنیت، و شناخت و نقد قطعیت‌ها و اسطوره‌های معاصر هستم. در این حوزه سعی می‌کنم ارائه‌دهندهٔ پرسش‌های رادیکال و دشوار باشم. پیش از این، حدود هشت سال در صنایع بین‌المللی نفت و گاز در ایران و برخی کشورهای حاشیهٔ خلیج‌فارس کار کرده بودم.