امرارِ معاش، معیشت (subsistence) در انسان‌شناسی به شیوه‌ای از زندگی فردی یا اجتماعی گفته می‌شود که تمرکز آن بر امرارِ معاش از طریقِ روش‌های خودبسنده (self-sufficient) است. در قلبِ این مفهوم «تأمینِ نیازهای اولیه خود توسطِ خود» قرار دارد.
به صورتِ مرتبط «کشاورزیِ معشیتی» (subsistence agriculture)، به آن نوع کشاورزی گفته می‌شود که برای تأمینِ غذای خانواده انجام شود و هدفِ آن تولیدِ صنعتیِ غذا برای عرضه در بازارهای شهری، ملی یا بین‌المللی نیست. اقتصادِ معیشتی نوعی اقتصادِ غیرپولی (non-monetary) است که از منابعِ طبیعی برای برطرف کردنِ نیازهای اولیهِ (basic need) جامعه بهره می‌گیرد. این نیازها ممکن است از طریقِ شکار، گردآوری یا کشاورزیِ معیشتی برآورده شوند. در اقتصادِ معشیتی، مازادِ اندکی برای عرضه به بازار تولید می‌شود و این مازاد معمولاً برای دریافتِ کالاهای ضروری (که فرد یا خانواده خود قادر به تولیدِ آن‌ها نیست) به کار گرفته می‌شود.
در طولِ تاریخ و قبل از پیدایش شهرها، تمامی انسان‌ها به شیوه‌ی معیشتی زندگی می‌کردند. به تدریج با گسترشِ تمدن و شهرنشینی (urbanization) و تقسیم و تنوع کار (division of labor)، صورت‌های دیگر اقتصاد در جامعه‌ها ایجاد شد. با این‌حال، هنوز بخشِ بزرگی از مردمِ جهان به شیوه‌ی معیشتی زندگی می‌کنند.
نسخهٔ قابل چاپهدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید!