تغییر اقلیم

آیا غلبه بر تغییرِ اقلیم به کمک روی‌کردهایِ تقلیل‌گرا امکان‌پذیر است؟ ریچارد هاینبرگ معتقد است که این روی‌کردها نه تنها ناکارآمد هستند، بلکه حتی در صورتِ موفقیت راه را برایِ ورودِ بحران‌هایِ عمیقِ بعدی باز می‌گذارند. برایِ مقابله با تغییرِ اقلیم و سایرِ بحران‌هایی که در صف ایستاده‌اند، روی‌کردهایِ کل‌گرا لازم است.

آیا توافق حاصل شده در کنفرانسِ پاریس یک دستاورد مهم محسوب می‌شود؟ در حالی‌که اغلبِ سیاست‌مداران، رسانه‌هایِ جریانِ اصلی و حتی سازمان‌هایِ زیست‌محیطی پاسخِ مثبتی به این سوال می‌دهند، نگاه‌هایِ دیگری نیز وجود دارد. در این نوشته با یکی از انتقادی‌ترین مواضع نسبت به توافقِ پاریس و محدودیت‌هایِ ذاتیِ آن آشنا می‌شویم؛ روایتی از سردخاک‌هایِ سیبری، فلوریدایی که زیرِ آب می‌رود، یخسارهایی که فرو می‌پاشند و بحرانی طولانی و عمیق که می‌تواند طومارِ نظامِ اقتصادیِ امروزِ جهان را در هم بپیچد.

اشتباه خواهد بود اگر فکر کنیم تأثیراتِ کربنی که در جو منتشر می‌کنیم به چند دهه یا قرن محدود خواهد شد. مسئولیتِ بینِ‌نسلیِ ما شاملِ آینده‌ای بَس‌دورتر می‌شود که ممکن است به ده‌ها یا صدها هزار سال برسد. این نوشته به مناسبتِ برگزاریِ کنفرانسِ تغییرِ اقلیم در پارس منتشر می‌شود.

دمای میانگینِ سطحِ زمین از ۱۸۸۰ تاکنون نزدیک به یک درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش یافته است، پدیده‌ای که به گرمایش جهانی و به تعاقبِ آن تغییر اقلیم شهرت دارد. شواهدِ زیادی وجود دارد که انتشارِ گازهای گل‌خانه‌ای در اثر فعالیت‌های انسان را علتِ بروزِ گرمایش جهانی می‌داند. اما شکاکیون، ضمنِ رد یا کم اهمیت دانستنِ نقشِ انسان در این رابطه، عواملِ طبیعی را دلیلِ اصلی گرمایش جهانی می‌دانند. اما آیا این دلایل می‌توانند افزایش روزافزون دمای سطحی کره‌ی زمین را توضیح بدهند؟ در این نوشته با استفاده از آمار و ارقام و رسمِ چند نمودار ساده نقشِ فرایندهای صنعتی و طبیعی را در گرمایشِ جهانی بررسی می‌کنیم. داده‌های موردِ استفاده در این نمودارها بر اساس یافته‌های یکی از موسسه‌های زیرمجموعه‌ی ناسا گردآوری شده‌اند.