آیا احداثِ سدهایِ عظیمِ مولدِ نیرویِ برق‌آبی، آن‌طور که طرف‌دارانِ آن‌ها مدعی هستند، روشِ خوبی برایِ تولیدِ انرژیِ پاک، ارزان و تجدیدپذیر است؟ نویسنده‌ی این مقاله نشان می‌دهد که پاکی، ارزانی و تجدیدپذیریِ نیرویِ برق‌آبی یک افسانه است.
آیا توافق حاصل شده در کنفرانسِ پاریس یک دستاورد مهم محسوب می‌شود؟ در حالی‌که اغلبِ سیاست‌مداران، رسانه‌هایِ جریانِ اصلی و حتی سازمان‌هایِ زیست‌محیطی پاسخِ مثبتی به این سوال می‌دهند، نگاه‌هایِ دیگری نیز وجود دارد. در این نوشته با یکی از انتقادی‌ترین مواضع نسبت به توافقِ پاریس و محدودیت‌هایِ ذاتیِ آن آشنا می‌شویم؛ روایتی از سردخاک‌هایِ سیبری، فلوریدایی که زیرِ آب می‌رود، یخسارهایی که فرو می‌پاشند و بحرانی طولانی و عمیق که می‌تواند طومارِ نظامِ اقتصادیِ امروزِ جهان را در هم بپیچد.
این دو اسلاید به شکلی ساده نقش تکمیلی علوم تجربی و علوم انسانی را نمایش می‌دهند.
اگر بخواهید تغییرِ اقلیم و اهمیتِ آن‌را به زبانی ساده و موجز شرح دهید چکار می‌کنید؟ در این اسلاید یک پیشنهاد ارائه شده است که تغییر اقلیم و اهمیتِ آن را در ۷ جمله توضیح می‌دهد.
روی‌کردهایِ تکنولوژیکی نسبت به مشکلاتِ زیست‌محیطی جذابیتِ ویژه‌ای دارند، چرا که اغلب بر این فرض استوارند که ورودِ آن‌ها با نظمِ موجودِ اجتماعی و اقتصادی در تضاد نیست و در عوض می‌توانند بسیاری از مشکلاتِ ما را حل کنند. هَک کردنِ زمین اصطلاحی است که نویسنده‌ی این مطلب برایِ توصیفِ «مهندسیِ زمین» به کار می‌گیرد. اغلبِ این روش‌ها برای مقابله با پدیده‌ی بحران‌سازِ گرمایشِ زمین پیشنهاد می‌شوند و مقبولیتِ روزافزونی یافته‌اند. اما آیا مهندسیِ زمین روی‌کردی موثر است؟
اشتباه خواهد بود اگر فکر کنیم تأثیراتِ کربنی که در جو منتشر می‌کنیم به چند دهه یا قرن محدود خواهد شد. مسئولیتِ بینِ‌نسلیِ ما شاملِ آینده‌ای بَس‌دورتر می‌شود که ممکن است به ده‌ها یا صدها هزار سال برسد. این نوشته به مناسبتِ برگزاریِ کنفرانسِ تغییرِ اقلیم در پارس منتشر می‌شود.
نویسنده در این نوشته مدعی می‌شود که ریشه‌ی فروپاشیِ سوریه را باید در زوالِ اقتصادِ این کشور، که به نوبه‌ی خود از پایانِ تدریجیِ منابعِ نفتِ این کشور تأثیر پذیرفته، جستجو کرد. سوریه‌ی مدرن به کمکِ نفتِ خام بنا شده بود و همان نفتِ خام هم نابودش کرد. نویسنده نامِ این پدیده را بیماریِ سوری می‌نامد و این پرسش را مطرح می‌کند که کدام کشور قربانی بعدیِ آن خواهد بود؟
گسترشِ بازارهایِ مالیِ جهانی، به واسطه‌ی عوارضِ متعددی که به همراه می‌آورد، معمولاً از دریچه‌ی شکاکیت و نقد بررسی می‌شود. اما بنیان‌گذارانِ رابین هود، که نامِ یک شرکتِ تعاونیِ مستقر در فنلاند است، علی‌رغمِ این‌که با اغلبِ منتقدانِ نظامِ جهانیِ بازار موافق‌اند ایده‌ای متفاوت را دنبال می‌کنند: چرا عیارانه از خوانِ گسترده‌ی بازارهایِ مالیِ جهانی برایِ مقاصدِ خوب بهره‌برداری نکنیم؟
یک سازمانِ خیریه‌ی بریتانیایی، در گزارشی که اخیراً منتشر کرده است به چالش‌هایِ مربوط به سیستم‌هایِ تأمینِ غذا در ده سالِ آتی می‌پردازد. بنا به این گزارش، حشرات می‌توانند بخشِ مهمی از رژیمِ غذایی مردم در سراسرِ جهان را تشکیل دهند. همچنین آن‌ها جایگزینی سازگار با محیطِ زیست برایِ گوشت هستند.
اصطلاحِ «توسعه» یا نسخه‌ی جدیدتر آن به نامِ «توسعه‌ی پایدار» را زیاد می‌شنویم. سیاست‌مداران، دانشمندان و صنعت‌گران از طیفِ چپ گرفته تا راست از ضرورتِ توسعه سخن می‌گویند. آن‌ها که روشن‌فکرترند و چالش‌های زیست‌محیطی و اجتماعی وابسته به «توسعه» را بهتر می‌دانند، گاه از «توسعه‌ی پایدار» سخن می‌گویند، بی‌آن‌که همیشه متوجه این نکته باشند که توسعه‌ی پایدار میراث‌دارِ توسعه است و مفهومِ عمیقاً جدیدی نیست. اصطلاحات و مفاهیمِ توسعه‌‌محور آن‌قدر در ادبیاتِ فرهنگی و سیاسیِ ما رخنه کرده‌اند که گاه به صورتِ ارزش‌هایی بدیهی تلقی می‌شوند. اما نقدهایی عمیق به مفهومِ توسعه وارد است که اغلبِ آن‌ها را می‌توان به توسعه‌ی پایدار هم وارد دانست. این نوشته که توسطِ یکی از بارزترین منتقدانِ توسعه نوشته شده خلاصه‌ای از تاریخِ تحولاتِ مفهومِ توسعه ارائه می‌دهد.
فرانسه قصد دارد میزانِ کربن ذخیره شده در خاک‌های این کشور را هر سال به میزان چهار در هزار (چهار دهم درصد) افزایش دهد. شاید این عدد به نظرِ شما ناچیز برسد، اما در واقع عددِ بزرگ و جاه‌طلبانه‌ای است. اما کربنِ ذخیره شده در خاک چیست و از چه لحاظ مهم است؟