موفقیت کشاورزی صنعتی در افزایش تولید مواد غذایی قابل انکار نیست، اما این موفقیت فقط از برخی جهات قابل دفاع است: باید در نظر داشت که کشاورزی صنعتی—به جز مواردی نسبتاً استثنایی—منجر به فرسایش یا تحلیل رفتن خاک نیز شد و می‌شود. اما کاهش کیفیت منابع خاک به معنای افت کیفیت محصولات غذایی و کاهش ویتامین‌ها و مواد معدنی موجود در آن‌ها نیز هست.
توصیه‌های هفت‌گانه دربارهٔ غذا
نظام غذایی جوامع صنعتی بر پایهٔ تولیدِ انبوه، توزیعِ جهانی و سردسازیِ مداوم بنا شده است. این نظام به منابع متعددی نیاز دارد و در آن مقدار زیادی غذا تلف می‌شود. در این نوشته به ویتنام می‌رویم و نگاهی می‌اندازیم به فرهنگ غذایی این کشور که در آن به شکلی گسترده از «تخمیر» استفاده می‌شود. با وجودی‌که در مناطق حارّه، غذا با سرعت بیشتری فاسد می‌شود، اما ویتنامی‌ها غذای خود را اغلب بدون استفاده از یخچال نگهداری می‌کنند. برای این‌کار آن‌ها از «فسادِ کنترل‌شده» استفاده می‌کنند. نظامِ غذاییِ غیرمتمرکزِ ویتنام به انرژی کمی نیاز دارد و غذای کمتری را تلف می‌کند. لازم به یادآوری است که تخمیر در نظام غذایی سنتی ایرانی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد.
عنوانِ اصلیِ مطلبِ زیر، که به شکلی بیانیه‌گون تدوین شده، «بیانیه‌ای برای پایانِ آرمان‌شهرها: شهرها به مثابهِ سیستم‌هایی زنده» است. نویسنده از شهرِ سالم به مثابهِ مکانی برای ملاقات، مشارکت و اتصال یاد می‌کند، نگرشی که ارائه‌ی روایتی نوین از شهر را طلب می‌کند.
یک سازمانِ خیریه‌ی بریتانیایی، در گزارشی که اخیراً منتشر کرده است به چالش‌هایِ مربوط به سیستم‌هایِ تأمینِ غذا در ده سالِ آتی می‌پردازد. بنا به این گزارش، حشرات می‌توانند بخشِ مهمی از رژیمِ غذایی مردم در سراسرِ جهان را تشکیل دهند. همچنین آن‌ها جایگزینی سازگار با محیطِ زیست برایِ گوشت هستند.
اشاره‌ی تلخِ جین گودال به استفاده‌ی گسترده از سمومِ کشاورزی در شیوه‌های صنعتی تولیدِ غذا که تبعاتِ زیست‌محیطی و اجتماعیِ جبران‌ناپذیری به همراه دارد.
واندانا شیوا یکی از اندیشمندان و فعالانِ مدنی تأثیرگذار و خستگی‌ناپذیرِ هندوستان است. تألیفات و فعالیت‌های او در زمینه‌ی حفظِ ذخایر زیستی و ژنتیکی، نگه‌داشتِ بذرهای بومی، ترویجِ کشاورزی ارگانیک و تجارتِ عادلانه شهرتِ جهانی یافته است. در این نوشته‌ی کوتاه با برخی از افکارِ او آشنا می‌شویم.
غذا زباله نیست؛ جایِ غذا در سطل زباله نیست. می‌توان غذاهای اضافه را با سایرِ افرادِ محله، و نه لزوماً فقرا، تقسیم کرد. در این نوشته با دو نمونه از خلاقیت‌های داوطلبانه‌ی شهروندی در اسپانیا و آلمان آشنا می‌شویم. فعالیت‌هایی که به منظورِ مبارزه با تلف کردنِ غذا انجام می‌شوند و مروج فرهنگ همبستگی و به اشتراک‌گذاری هستند.
تولید صنعتی غذا به مسابقه‌ای برای افزایش کارایی تبدیل شده است. در این میان اما مسابقهٔ تولید انواع گوشت (مرغ، گاو، خوک) در دامداریهای عظیم صنعتی و مراکز تولید گوشت پرواری به وضعیتی دیوانه‌وار رسیده است. هزاران حیوان در محوطه‌ای کوچک نگهداری می‌شوند تا پروار شده و موعد کشتارِ آن‌ها سر برسد. منتقدان روش‌های صنعتی دامداری گاه آن‌را از لحاظ اخلاقی زیر سوال می‌برند، اما جنبه‌های زیست‌محیطی و بهداشتی (شیوع بیماری) آن‌را نمی‌توان نادیده گرفت. طی سال‌های اخیر، میشکا هه‌نر ((Mishka Henner)) هنرمند و عکاس بریتانیایی اقدام به گردآوری عکس‌های ماهواره‌ای از این دامداریهای عظیم کرده است. هدف او آشکار کردن پدیده‌ای شوم است که اغلب از چشم عموم پنهان مانده است. او ابتدا پروژه‌اش را با هدف عکس‌برداری از میدان‌های نفتی آغاز کرد. اما وقتی به عکس‌های ماهواره‌ای دامداریهای بزرگ مواجه شد حیرت زده شد. به گفتهٔ او مراکز تولید گوشت پرواری نمونه‌های بی‌نظیری هستند که به ما نشان می‌دهند صنعت تولید غذا تا چه حد انتزاعی و عجیب شده است.
گوشت یکی از منابع غذایی مهم بسیاری از مردم جهان است که مصرف سرانه‌ی آن طی دو قرن گذشته به شدت افزایش یافته است. اما تولید صنعتی گوشت از بسیاری جهات مسأله‌ساز و قابل نقد است. در این نوشته ضمن ارائه‌ی آماری کلی از وضعیت تولید و مصرف گوشت در جهان، خلاصه‌ای از مهم‌ترین عوارض تولید صنعتی گوشت را ارائه می‌کنیم.