خلوت کردن کمدِ لباس‌ها راهِ حلی است که قطعاً از آن لذت خواهید برد. شکی نیست که موثرترین و بهترین روش برای خلوت کردن کمدِ لباس‌هایتان این است که از خریدن لباسِ جدید پرهیز کنید تا لباس‌های فعلی به تدریج کهنه و از رده‌خارج شوند و به این ترتیب از تعداد و حجم لباس‌هایتان کاسته شود. اما در کوتاه‌مدت، کارهای دیگری نیز می‌توانید انجام دهید. ایده‌های زیر به شما کمک خواهند که کمدِ لباس خلوت‌تری داشته باشید.
چندی پیش گزارشی کلیدی و تاریخ‌ساز توسط یکی از نهادهای سازمان ملل به نام «کمیسیون اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل برای آسیای غربی» منتشر شد که چنین نتیجه گرفت: «اسرائیل یک رژیم آپارتاید برپا کرده که کل مردم فلسطین را تحت سلطهٔ خود درآورده است.» این گزارش از این جهت اهمیت دارد که نخستین باری است که یکی از نهادهای سازمان ملل در گزارشی رسمی دولت اسرائیل را یک «رژیم آپارتاید» خطاب می‌کند. اما این گزارش از دو جنبهٔ دیگر نیز اهمیت دارد. یکی این‌که برخلاف اغلب گزارش‌هایی که به مسألهٔ فلسطین می‌پردازند، نگاهی جامع‌نگر، تاریخ‌مند و حقوقی دارد و معضل فلسطین را به صورت کامل در نظر می‌گیرد و با زبانی ساده، کوتاه، مستند و شیوا شرح می‌دهد؛ نه به صورت اتمیزه شده و از یک مقطع تاریخی خاص، مثلاً ۱۹۶۷ به این‌سو. از این نظر، این گزارش یک معرفی عالی برای کسانی است که می‌خواهند با وضعیت اسرائیل آشنا شوند، اما در میان انبوه مطالبی که اغلب با کم‌اطلاعی، خودسانسوری، کم‌اعتباری و یا غرض‌ورزی منتشر می‌شوند سردرگم هستند و نمی‌توانند تصویر کاملی از آپارتاید اسرائیلی به دست بیاورند. علاوه بر این، ما در قبال این گزارش مسئول هستیم، چرا که با دانستن آن‌چه در آن نوشته شده، دیگر نمی‌توانیم نسبت به آن بی‌تفاوت باشیم و مسئولیت اخلاقی داریم که به هر روشی که در دسترس‌مان هست سعی کنیم پروندهٔ آپارتاید اسرائیلی و ماهیت نژادپرستانهٔ این رژیم را افشا کنیم. در این‌جا ترجمهٔ قسمت نخستین این گزارش که چکیدهٔ مهم‌ترین یافته‌های آن است را منتشر می‌کنیم. با فشار آمریکا و اسرائیل، این گزارش بعد از مدتی کوتاه از وب‌سایت سازمان ملل برداشته شد، اما فایل کامل آن‌را می‌توانید از همین وب‌سایت دریافت نمایید.
مصاحبه با آقای دکتر محمدتقی فرور، از بنیانگذاران سازمان حفاظت محیط زیست ایران، دربارهٔ مدیریت محیط زیست. این نوشته اولین بار در ماهنامهٔ KWC (شرکت شیرهای بهداشتی ایران) منتشر شده است.
ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی/ این ره که تو می‌روی به ترکستان است. (این مطلب برای اولین بار در روزنامهٔ اعتماد منتشر شده است.)
با کمی دقت در اصطلاحات، استعاره‌ها و روایت‌هایی که به کار می‌بریم متوجه حضور «استعارهٔ جنگ» در آن‌ها می‌شویم. بسیاری از ما، حتی وقتی مترقیانی خواستار گسترش عدالت یا صلح هستیم، برای پیشبرد آرمان‌هایمان «مبارزه» می‌کنیم؛ در جنگ‌ها و جبهه‌هایی که همیشه خودمان را در قسمت خوب‌هایشان قرار می‌دهیم. نویسندهٔ این یادداشت خود روزی یکی از این جنگجویان بوده و مخاطبانش را به این دعوت می‌کند که خارج از استعاره‌های جنگ فکر کنند.
نظام غذایی جوامع صنعتی بر پایهٔ تولیدِ انبوه، توزیعِ جهانی و سردسازیِ مداوم بنا شده است. این نظام به منابع متعددی نیاز دارد و در آن مقدار زیادی غذا تلف می‌شود. در این نوشته به ویتنام می‌رویم و نگاهی می‌اندازیم به فرهنگ غذایی این کشور که در آن به شکلی گسترده از «تخمیر» استفاده می‌شود. با وجودی‌که در مناطق حارّه، غذا با سرعت بیشتری فاسد می‌شود، اما ویتنامی‌ها غذای خود را اغلب بدون استفاده از یخچال نگهداری می‌کنند. برای این‌کار آن‌ها از «فسادِ کنترل‌شده» استفاده می‌کنند. نظامِ غذاییِ غیرمتمرکزِ ویتنام به انرژی کمی نیاز دارد و غذای کمتری را تلف می‌کند. لازم به یادآوری است که تخمیر در نظام غذایی سنتی ایرانی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد.
زورگویی نیرومندترین ابزار اقناع‌سازی است؛ ابزاری که با طلوعِ دورانِ بازار در جوامع کمرنگ شد. اما حالا که به پایانِ دورانِ بازار نزدیک می‌شویم باید بتوانیم چسب‌هایِ دیرینه‌ی اجتماعی از جنسِ فرهنگ و سرمایه‌هایِ اجتماعی را احیا کنیم. در غیرِ این‌صورت پذیرایِ منطقِ چماق خواهیم بود.
عنوانِ اصلیِ مطلبِ زیر، که به شکلی بیانیه‌گون تدوین شده، «بیانیه‌ای برای پایانِ آرمان‌شهرها: شهرها به مثابهِ سیستم‌هایی زنده» است. نویسنده از شهرِ سالم به مثابهِ مکانی برای ملاقات، مشارکت و اتصال یاد می‌کند، نگرشی که ارائه‌ی روایتی نوین از شهر را طلب می‌کند.
بسیاری از ما ایرانیان حمامهایِ عمومی را تجربه کرده‌ایم، با اصطلاحاتی نظیرِ «خزینه» یا «دلاک» آشنا هستیم و به شکلی آشنا از اماکنی نظیرِ حمامِ فین در کاشان، حمامِ شیخ‌بهایی در اصفهان، یا حمامِ وکیل در شیراز بازدید می‌کنیم. نویسنده در این یادداشت به ما یادآوری می‌کند که هنرِ در حالِ زوالِ استحمامِ عمومی منحصر به ایرانیان نبوده است و شاید بنا به ضرورت‌هایِ اجتماعی و زیست‌محیطی یا بحرانِ آب لازم باشد به احیایِ آن بیاندیشیم و از نابودی روزافزونِ آن جلوگیری کنیم.
ارسطو، تولستوی، لیبیش و جارد دیاموند از قانونی مشابه صحبت می‌کنند که می‌تواند سرنوشتِ کشاورزیِ مدرن را تعیین کند.
آلیشیا کیز خواننده و ترانه‌سرای آمریکایی است که ۳۵ میلیون نسخه از آلبوم هایش تاکنون به فروش رفته است: او شخصیتی معروف، موفق و دارایِ جای‌گاهی ویژه در صنعتِ سرگرمی است. اخیراً آلیشیا تصمیم گرفته دیگر از لوازمِ آرایشی استفاده نکند و این تصمیم‌اش خیلی‌ها را شگفت‌زده کرده است. اما چرا این تصمیم مهم است؟