«امکان‌گرایی» (possibilism) دیدگاهی در «جغرافیای فرهنگی» (cultural geography) است که بر اساس آن ضمن تأیید این‌که «شرایط محیطی» (environmental conditions) محدودیت‌هایی را بر مسیر تحول فرهنگی جوامع تحمیل می‌کنند، مهم‌ترین عامل شکل دهنده‌ٔ فرهنگ را «وضعیت اجتماعی» (social conditions) می‌داند. به این ترتیب امکان‌گرایی ضمن طرد «جبرگرایی محیطی» (environmental determinism) و تأکید بر نقش فعال انسان‌ها در شکل دادن رابطه‌ٔ انسان-محیط و فرهنگ، نقش محیط پیرامون (و جغرافیا) را در ایجاد محدودیت‌ها و موانع مختلف نادیده نمی‌گیرد.
به عبارت دیگر، بر اساس نگرش امکان‌گرایی، این‌طور نیست که جوامع انسانی بتوانند «هر آیندهٔ قابل تصوری» را داشته باشند. اما این‌طور هم نیست که آیندهٔ قابل تصور فقط یکی باشد که توسط قوانین جبری محیط دیکته شده باشد. تحول فرهنگی و اجتماعی نه از یک نظم ساعتی پیروی می‌کند و نه کاملاً رها از قید و بندهای محیطی است. در چارچوب قید و بندهای محیطی، جوامع مختلف کم و بیش مختار هستند هر «امکانی» را که می‌خواهند برای خود ایجاد کنند.
هدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید! توجه داشته باشید که انتشار مطالب در یوتوپیا به معنای تأییدِ بی‌قید و شرطِ محتوای آن‌ها و یا حمایت از سوابق اجتماعی-سیاسی-فکری به‌وجودآورندگان‌شان نیست.