با معیارهایِ بازار، انرژیِ هسته‌ای نه مقرون به صرفه است و نه به ریسک‌اش می‌ارزد. اگر مالکان و مجریانِ نیروگاه‌هایِ هسته‌ای در قبالِ همه‌ی تعهدات يک سانحه‌ی هسته‌ای مسئولیت می‌داشتند و بدونِ برخورداری از یارانه‌ها مجبور به رقابت با سایرِ گزینه‌های تولیدِ انرژی می‌بودند، هیچ‌کس هرگز در گذشته نیروگاهِ هسته‌ای نمی‌ساخت، هیچ‌کس امروز نیروگاهِ هسته‌ای نمی‌ساخت و همه در اسرعِ وقت از کسب و کارِ انرژیِ هسته‌ای خارج می‌شدند.
این دو اسلاید به شکلی ساده نقش تکمیلی علوم تجربی و علوم انسانی را نمایش می‌دهند.
اگر بخواهید تغییرِ اقلیم و اهمیتِ آن‌را به زبانی ساده و موجز شرح دهید چکار می‌کنید؟ در این اسلاید یک پیشنهاد ارائه شده است که تغییر اقلیم و اهمیتِ آن را در ۷ جمله توضیح می‌دهد.
گسترشِ بازارهایِ مالیِ جهانی، به واسطه‌ی عوارضِ متعددی که به همراه می‌آورد، معمولاً از دریچه‌ی شکاکیت و نقد بررسی می‌شود. اما بنیان‌گذارانِ رابین هود، که نامِ یک شرکتِ تعاونیِ مستقر در فنلاند است، علی‌رغمِ این‌که با اغلبِ منتقدانِ نظامِ جهانیِ بازار موافق‌اند ایده‌ای متفاوت را دنبال می‌کنند: چرا عیارانه از خوانِ گسترده‌ی بازارهایِ مالیِ جهانی برایِ مقاصدِ خوب بهره‌برداری نکنیم؟
یک سازمانِ خیریه‌ی بریتانیایی، در گزارشی که اخیراً منتشر کرده است به چالش‌هایِ مربوط به سیستم‌هایِ تأمینِ غذا در ده سالِ آتی می‌پردازد. بنا به این گزارش، حشرات می‌توانند بخشِ مهمی از رژیمِ غذایی مردم در سراسرِ جهان را تشکیل دهند. همچنین آن‌ها جایگزینی سازگار با محیطِ زیست برایِ گوشت هستند.
فرانسه قصد دارد میزانِ کربن ذخیره شده در خاک‌های این کشور را هر سال به میزان چهار در هزار (چهار دهم درصد) افزایش دهد. شاید این عدد به نظرِ شما ناچیز برسد، اما در واقع عددِ بزرگ و جاه‌طلبانه‌ای است. اما کربنِ ذخیره شده در خاک چیست و از چه لحاظ مهم است؟
اشاره‌ی تلخِ جین گودال به استفاده‌ی گسترده از سمومِ کشاورزی در شیوه‌های صنعتی تولیدِ غذا که تبعاتِ زیست‌محیطی و اجتماعیِ جبران‌ناپذیری به همراه دارد.
استیو کاتز، پویانما و تصویرگرِ مقیمِ بریتانیاست که در آثارش برخی جلوه‌های نامطلوبِ جامعهی مدرن نظیرِ طمع، مصرف‌گراییِ کالا و خدمات، غذاهای آماده و با کیفیتِ نازل، تخریبِ محیطِ زیست، اعتیاد به تلفن‌های همراه و تلویزیون و اینترنت و استثمارِ حیوانات را به تصویر می‌کشد. در این مطلب چند نمونه از کارهای او شاملِ طرح و پویانمایی معرفی شده‌اند.
یک مردِ آمریکاییِ نمونه در هر سال بیش از ۱۶۰۰ ساعت وقت صرفِ ماشین‌اش می‌کند. او حین حرکت یا توقف در مسیرهایش در آن می‌نشیند. او آن‌را پارک می‌کند و دنبالش می‌گردد. او کار می‌کند تا بتواند قسط‌های ماهیانه‌ی آن‌را پرداخت کند. او کار می‌کند تا پولِ بنزین، عوارض، بیمه، مالیات و جریمه‌ها را بپردازد. او چهار ساعت از شانزده ساعت بیداری‌ِ روزانه‌اش را در جاده‌ها یا در حالِ‌گردآوری منابعِ لازم برای نگهداریِ ماشین‌اش سپری می‌کند؛ و تازه این آمار شاملِ زمانِ لازم برایِ انجامِ فعالیت‌های دیگری که توسطِ «حمل و نقل» بر او تحمیل شده‌اند نمی‌شود: زمانِ صرف شده در بیمارستان‌ها، دادگاه‌های جرائمِ رانندگی و گاراژها؛ زمانی که صرفِ تماشایِ آگهی‌های بازرگانیِ ماشین‌ها یا شرکت در کلاس‌های آموزشِ مصرف‌کننده‌ها می‌شود تا کیفیتِ خریدِ بعدی افزایش یابد. آمریکاییِ نمونه، ۱۶۰۰ ساعت در سال صرف می‌کند تا ۷۵۰۰ مایل را طی کند: کمتر از ۵ مایل در ساعت. مردمِ کشورهایی که از صنعتِ حمل و نقل محروم هستند نیز همین‌کار را می‌کنند، با پای پیاده هر کجا که بخواهند می‌روند و به جایِ ۲۸ درصد، فقط ۳ الی ۸ درصدِ بودجه‌ی زمانیِ جامعه‌شان را به آمد و شد اختصاص می‌دهند. فصلِ تمایزِ آمد و شد در کشورهای ثروتمند و فقیر، طی کردنِ مسافت‌های طولانی‌تری طیِ یک ساعت از عمرِ بخشِ بزرگ‌تری از جامعه نیست، بلکه ساعت‌های بیشتری از استفاده‌ی اجباری از میزانِ بالایی از انرژی است که به شیوه‌ای ناعادلانه توسطِ صنعتِ حمل و نقل توزیع می‌شود.
دیوارهای بلندِ این تمدن به ظاهر «جهانی» شاید بتوانند سرعتِ حرکتِ آواره‌های سوری را کم کنند یا شاید بتوانند به کلی مانع از ورودِ آن‌ها به خانه‌های امروز امنِ ما شوند، اما هیچ دیواری نمی‌تواند جلویِ جسدِ کودکِ سوری را بگیرد. هیچ دریایی آن‌قدر عمیق نیست که بتواند جسدِ کودکِ سوری را در بر گیرد و دم بر نیاورد. جسدِ کودکِ سوری از جغرافیایِ جدیدی سخن می‌گوید. جغرافیایی «جهانی‌سازی شده» که کودکِ آواره‌ی سوری در آن جایی ندارد، اما جسدش از فرازِ دریاها و دیوارها عبور می‌کند؛ از مقابلِ دوربین‌ها می‌گذرد، در قلب‌های تک‌تک‌مان می‌نشیند و بی‌صدا می‌پرسد: مسئولیتِ تو چه می‌شود؟
آن‌ها اشیای شکسته را از طریقِ پر کردنِ خطوطِ بینِ قطعات با ماده‌ای شاملِ پودرِ طلا تعمیر می‌کنند تا بر شکستگی‌ها تأکید کرده باشند؛ چرا که آن‌ها خسارت و رنج را بخشی گران‌قدر از تاریخ‌چه‌ی یک چیز می‌بینند که آن‌را زیباتر می‌کند.