«رأفت الخطیب»[۱]Rafat Alkhateeb هنرمندِ اردنی در کاریکاتورِ بالا به وضوح به عکسِ غم‌انگیزی که اخیراً در سطحِ جهان منتشر شده و به نمادِ مظلومیت و رنجِ آوارگانِ جنگی در سوریه و چندین کشورِ مصیب‌زده‌ی دیگر تبدیل شده، اشاره می‌کند. بسیاری از ما آدم‌ها عادت کرده‌ایم که ریسک‌ها و مشکلاتِ اجتماعی-فرهنگی-اقتصادی-زیست‌محیطی‌ِ امروزمان را به جایی متصوراً دور در آینده و مکان بفرستیم؛ یا اگر نمی‌توانیم این‌کار را بکنیم، سعی کنیم ماهیت و شکلِ آن‌را عوض کنیم؛ و اگر این‌کار را هم نمی‌توانیم انجام دهیم سعی می‌کنیم دورش دیواری بکشیم و وانمود کنیم از ندیدنش خوش هستیم. اما مشکلاتِ حل نشده، دیر یا زود باز می‌گردند؛ بی‌مسئولیتی‌های امروز و این‌جای ما همیشه بر دوشِ فرزندان یا همسایگانِ ما نخواهد افتاد، و گاه مشکلات از حصارهایی که دورشان کشیده‌آیم بزرگ‌تر هستند. دیوارهای بلندِ این تمدنِ به ظاهر «جهانی» شاید بتوانند سرعتِ حرکتِ آواره‌های سوری را کم کنند یا شاید بتوانند به کلی مانع از ورودِ آن‌ها به خانه‌های امروز امنِ ما شوند، اما هیچ دیواری نمی‌تواند جلویِ جسدِ کودکِ سوری را بگیرد. هیچ دریایی آن‌قدر عمیق نیست که بتواند جسدِ کودکِ سوری را در بر گیرد و دم بر نیاورد. جسدِ کودکِ سوری از جغرافیایِ جدیدی سخن می‌گوید. جغرافیایی «جهانی‌سازی شده»[۲]globalized که کودکِ آواره‌ی سوری در آن جایی ندارد، اما جسدش از فرازِ دریاها و دیوارها عبور می‌کند؛ از مقابلِ دوربین‌ها می‌گذرد، در قلب‌های تک‌تک‌مان می‌نشیند و بی‌صدا می‌پرسد: مسئولیتِ تو چه می‌شود؟
هدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید! توجه داشته باشید که انتشار مطالب در یوتوپیا به معنای تأییدِ بی‌قید و شرطِ محتوای آن‌ها و یا حمایت از سوابق اجتماعی-سیاسی-فکری به‌وجودآورندگان‌شان نیست.
برخی از ترجمه و ویرایش متن‌های منتشر شده در یوتوپیا توسط گروه ترجمه انجام می‌گیرد.
