«نفیز احمد» (Nafeez Ahmed) روزنامه‌نگار تحقیقی بریتانیایی می‌نویسد:[۱]Ahmed, N., 2015. How NATO deliberately destroyed Libya’s water infrastructure. The Cutting Edge..
حملهٔ نظامی به زیرساخت‌های غیرنظامی یک کشور، به ویژه شبکهٔ آب آشامیدنی آن، مطابق معاهده‌نامهٔ ژنو جنایت جنگی تلقی می‌شود. اما این دقیقاً کاری است که نیروهای ناتو در لیبی انجام دادند و قذافی را مسئول این خسارت‌ها معرفی کردند. از آن زمان تاکنون، وضعیت زیرساخت‌های آب‌رسانی این کشور بدتر و بدتر و رنج مردم لیبی زیادتر و زیادتر شده است. نابود کردن عامدانهٔ زیرساخت‌های آب‌رسانی یک کشور، با آگاهی از این‌که چنین کاری منجر به کشته شدن جمعیت زیادی خواهد شد، فقط یک جنایت جنگی (war crime) ساده نیست، بلکه یک استراتژی مبتنی بر قتل عام (genocidal) است.
گزارش‌های زیادی دربارهٔ بحران روزافزون آب در لیبی نوشته‌اند: مصرف آب در این کشور از تولید آن پیشی گرفته است. برخی به شرایط محیطی و کمبود آب در اثر تغییر اقلیم[۲]climate change اشاره کرده‌اند. آن‌چه این تحلیل‌گران نادیده گرفته‌اند این است که سیستم پیچیدهٔ آبیاری و توزیع آب که طی سال‌ها در لیبی ساخته و نگهداری شده بود دقیقاً برای مقابله با چنین چالش‌هایی طراحی شده بود. نیروهای ناتو در حملات خود در سال ۲۰۱۱ به لیبی بخش‌های مهمی از این سیستم را مورد هدف قرار دادند و کارکرد آن‌را مختل کردند.
مطلب کامل به زبان انگلیسی را مطالعه کنید.
هدف ما در مجلهٔ یوتوپیا افزایش دانایی عمومی دربارهٔ مشکلات اجتماعی و زیست‌محیطی است. مطالب مجله با عشق انتخاب، ترجمه و منتشر می‌شوند. بهترین و تنها دلگرمی برای ما این است: مطالب ما را بخوانید، درباره‌شان فکر کنید، با ما حرف بزنید! توجه داشته باشید که انتشار مطالب در یوتوپیا به معنای تأییدِ بی‌قید و شرطِ محتوای آن‌ها و یا حمایت از سوابق اجتماعی-سیاسی-فکری به‌وجودآورندگان‌شان نیست.
برخی از ترجمه و ویرایش متن‌های منتشر شده در یوتوپیا توسط گروه ترجمه انجام می‌گیرد.
