این یادداشت را باید در شمارِ جامعترین و عمیقترین نوشتههایی دانست که توسطِ متفکرانِ ایران در بابِ «توسعه» و مفاهیم و کلیدواژههای مرتبط با آن نظیرِ توسعهیافتگی و توسعهنیافتگی نوشته شده است.
بسیاری از ما ایرانیان حمامهایِ عمومی را تجربه کردهایم، با اصطلاحاتی نظیرِ «خزینه» یا «دلاک» آشنا هستیم و به شکلی آشنا از اماکنی نظیرِ حمامِ فین در کاشان، حمامِ شیخبهایی در اصفهان، یا حمامِ وکیل در شیراز بازدید میکنیم. نویسنده در این یادداشت به ما یادآوری میکند که هنرِ در حالِ زوالِ استحمامِ عمومی منحصر به ایرانیان نبوده است و شاید بنا به ضرورتهایِ اجتماعی و زیستمحیطی یا بحرانِ آب لازم باشد به احیایِ آن بیاندیشیم و از نابودی روزافزونِ آن جلوگیری کنیم.
آنها اشیای شکسته را از طریقِ پر کردنِ خطوطِ بینِ قطعات با مادهای شاملِ پودرِ طلا تعمیر میکنند تا بر شکستگیها تأکید کرده باشند؛ چرا که آنها خسارت و رنج را بخشی گرانقدر از تاریخچهی یک چیز میبینند که آنرا زیباتر میکند.