مسئولیت تو چه می‌شود؟
دیوارهای بلندِ این تمدن به ظاهر «جهانی» شاید بتوانند سرعتِ حرکتِ آواره‌های سوری را کم کنند یا شاید بتوانند به کلی مانع از ورودِ آن‌ها به خانه‌های امروز امنِ ما شوند، اما هیچ دیواری نمی‌تواند جلویِ جسدِ کودکِ سوری را بگیرد. هیچ دریایی آن‌قدر عمیق نیست که بتواند جسدِ کودکِ سوری را در بر گیرد و دم بر نیاورد. جسدِ کودکِ سوری از جغرافیایِ جدیدی سخن می‌گوید. جغرافیایی «جهانی‌سازی شده» که کودکِ آواره‌ی سوری در آن جایی ندارد، اما جسدش از فرازِ دریاها و دیوارها عبور می‌کند؛ از مقابلِ دوربین‌ها می‌گذرد، در قلب‌های تک‌تک‌مان می‌نشیند و بی‌صدا می‌پرسد: مسئولیتِ تو چه می‌شود؟