زورگویی نیرومندترین ابزار اقناع‌سازی است؛ ابزاری که با طلوعِ دورانِ بازار در جوامع کمرنگ شد. اما حالا که به پایانِ دورانِ بازار نزدیک می‌شویم باید بتوانیم چسب‌هایِ دیرینه‌ی اجتماعی از جنسِ فرهنگ و سرمایه‌هایِ اجتماعی را احیا کنیم. در غیرِ این‌صورت پذیرایِ منطقِ چماق خواهیم بود.
با معیارهایِ بازار، انرژیِ هسته‌ای نه مقرون به صرفه است و نه به ریسک‌اش می‌ارزد. اگر مالکان و مجریانِ نیروگاه‌هایِ هسته‌ای در قبالِ همه‌ی تعهدات يک سانحه‌ی هسته‌ای مسئولیت می‌داشتند و بدونِ برخورداری از یارانه‌ها مجبور به رقابت با سایرِ گزینه‌های تولیدِ انرژی می‌بودند، هیچ‌کس هرگز در گذشته نیروگاهِ هسته‌ای نمی‌ساخت، هیچ‌کس امروز نیروگاهِ هسته‌ای نمی‌ساخت و همه در اسرعِ وقت از کسب و کارِ انرژیِ هسته‌ای خارج می‌شدند.
مرزهای اخلاقیِ بازار کجاست؟ آیا می‌توان همه‌ی ارزش‌های جامعه را به معرض فروش گذاشت؟ در این نوشته مایکل سندل فیلسوف و مدرسِ آمریکایی در این‌باره صحبت می‌کند. او کتابی هم به نامِ «آن‌چه پول نمی‌تواند بخرد: مرزهای اخلاقیِ بازار» نوشته است.