آقای صفائیان از چالش‌های پیش‌روی ایران در حوزهٔ منابع طبیعی، آب و غذا می‌گوید. این مطلب در وب‌گاه بامدادِ ما منتشر شده است و مجلهٔ یوتوپیا صرفاً آن‌را جهت بازنشر انتخاب نموده و در تهیه، تألیف و انتشار آن نقشی نداشته است. به منظور افزایش خوانایی، مطلب، بدون دستکاری در محتوا، ویراستاری شده است.
ارسطو، تولستوی، لیبیش و جارد دیاموند از قانونی مشابه صحبت می‌کنند که می‌تواند سرنوشتِ کشاورزیِ مدرن را تعیین کند.
مستند مادرکُشی، به کارگردانیِ کمیلِ سوهانی، نگاهی آسیب شناسانه به وضعیت حکمرانی آب در ایران دارد. این فیلم با رویکردی پژوهشی می‌کوشد ضمن به تصویر کشیدن مظاهر و نتایج بحران آب، علل مختلف به وجود آمدن این بحران در ایران را بررسی کند. تماشای این فیلم را اکیداً توصیه می‌کنیم.
ایران مانندِ اغلبِ کشورهای خاورمیانه با بحرانِ عظیمِ آب رو به رو است، اما بنا به گزارشِ سازمانِ منابعِ جهانی، احتمالاً طیِ سه دهه‌ی آینده این بحران بسیار شدیدتر خواهد شد.
یک عکاسِ استرالیایی علاقه‌مند به عکاسی از حیاتِ وحشِ اقیانوس‌ها، در برخی از عکس‌هایش که «زیر و زبر» نام دارند به طورِ همزمان محیطِ زیست بالا و زیرِ سطحِ آب را به نمایش می‌گذارد.
جامعه‌ی پاکستان در آستانه‌ی فاجعه‌ای عظیم قرار دارد: کمبودِ آب، کابوسِ دوردستِ بسیاری از جوامعِ جهان، امروز برای پاکستان یک واقعیت بسیار نزدیک است. از لحاظِ حجمِ کل، پاکستان چهارمین نرخِ مصرفِ آب در جهان را دارد. شدتِ مصرفِ آب، به معنای حجمِ آبی که به ازای یک واحد تولیدِ ناخالصِ ملی مصرف می‌شود، در پاکستان بالاترین در جهان است؛ به این معنا که هیچ اقتصادی در جهان نیست که به اندازه‌ی اقتصادِ پاکستان به آب وابسته باشد. اما مصرفِ زیادِ آب در پاکستان وقتی به پیش‌درآمدی برای فاجعه تبدیل می‌شود که آن‌را در کنارِ منابعِ رو به زوالِ آب در این کشور قرار دهیم: از لحاظِ «تنشِ آب» پاکستان رتبه‌ی سوم در جهان را داراست.
«نفيز احمد» روزنامه‌نگار تحقیقی بریتانیایی می‌نویسد: حملهٔ نظامی به زیرساخت‌های غیرنظامی یک کشور، به ویژه شبکهٔ آب آشامیدنی آن، مطابق معاهده‌نامهٔ ژنو جنایت جنگی تلقی می‌شود. اما این دقیقاً کاری است که نیروهای ناتو در لیبی انجام دادند و قذافی را مسئول این خسارت‌ها معرفی کردند. از آن زمان تاکنون، وضعیت زیرساخت‌های آب‌رسانی این کشور بدتر و بدتر و رنج مردم لیبی زیادتر و زیادتر شده است. نابود کردن عامدانهٔ زیرساخت‌های آب‌رسانی یک کشور، با آگاهی از این‌که چنین کاری منجر به کشته شدن جمعیت زیادی خواهد شد، فقط یک جنایت جنگی ساده نیست، بلکه یک استراتژی مبتنی بر قتل عام است.
انیمیشن کوتاه و زیبای «آبوئه‌لا گریلو» ساختهٔ «دنیس چاپون» و محصول کشور دانمارک است. این فیلم دربارهٔ کشور بولیوی، دسترسی به آب، جهانی شدن، فساد، حقوق مردم و محافظت از منابع طبیعی است. آبوئه‌لا گریلو سمبل منابع آب و سایر منابع طبیعی است: هر بار که آواز می‌خواند، باران می‌بارد. در آغاز فیلم، «آبوئه‌لا گریلو» که در افسانه‌های سرزمین‌های کم ارتفاع بولیوی به معنای «مادربزرگ زنجره» و در واقع اشاره‌ای به یک خوانندهٔ معاصر بولیویایی است، از سرزمین‌های کم ارتفاع طرد می‌شود. سپس راهی شرقِ کوهستان‌های آند شده و در مسیر با لاماها خوش و بش می‌کند و از فروشنده‌ای خیابانی نوشیدنی دریافت می‌کند.... اما بهتر است باقی داستان را در خود انیمیشن ببینید! تصویرپردازی به کار گرفته‌شده در این انیمیشن برانگیزاننده و نوستالژیک است و اشاره‌های ریز و درشت بسیاری نیز به فرهنگ بولیوی دارد. اگر چه در آوازهای زمینه کلمه‌هایی به کار برده می‌شود، اما تأکید روی واژه‌ها نیست که در مجموع به موسیقی و تصویر کیفیتی جهانی می‌دهد.
بحران بی‌آبی در شهر سائوپائولوی برزیل روز به روز جدی‌تر می‌شود. بحرانی که مستقیماً به رشد جمعیت، آلوده کردن محیط زیست و جنگل‌زدایی وابسته است.