آقای صفائیان از چالش‌های پیش‌روی ایران در حوزهٔ منابع طبیعی، آب و غذا می‌گوید. این مطلب در وب‌گاه بامدادِ ما منتشر شده است و مجلهٔ یوتوپیا صرفاً آن‌را جهت بازنشر انتخاب نموده و در تهیه، تألیف و انتشار آن نقشی نداشته است. به منظور افزایش خوانایی، مطلب، بدون دستکاری در محتوا، ویراستاری شده است.
آیا غلبه بر تغییرِ اقلیم به کمک روی‌کردهایِ تقلیل‌گرا امکان‌پذیر است؟ ریچارد هاینبرگ معتقد است که این روی‌کردها نه تنها ناکارآمد هستند، بلکه حتی در صورتِ موفقیت راه را برایِ ورودِ بحران‌هایِ عمیقِ بعدی باز می‌گذارند. برایِ مقابله با تغییرِ اقلیم و سایرِ بحران‌هایی که در صف ایستاده‌اند، روی‌کردهایِ کل‌گرا لازم است.
آیا احداثِ سدهایِ عظیمِ مولدِ نیرویِ برق‌آبی، آن‌طور که طرف‌دارانِ آن‌ها مدعی هستند، روشِ خوبی برایِ تولیدِ انرژیِ پاک، ارزان و تجدیدپذیر است؟ نویسنده‌ی این مقاله نشان می‌دهد که پاکی، ارزانی و تجدیدپذیریِ نیرویِ برق‌آبی یک افسانه است.
اصطلاحِ «توسعه» یا نسخه‌ی جدیدتر آن به نامِ «توسعه‌ی پایدار» را زیاد می‌شنویم. سیاست‌مداران، دانشمندان و صنعت‌گران از طیفِ چپ گرفته تا راست از ضرورتِ توسعه سخن می‌گویند. آن‌ها که روشن‌فکرترند و چالش‌های زیست‌محیطی و اجتماعی وابسته به «توسعه» را بهتر می‌دانند، گاه از «توسعه‌ی پایدار» سخن می‌گویند، بی‌آن‌که همیشه متوجه این نکته باشند که توسعه‌ی پایدار میراث‌دارِ توسعه است و مفهومِ عمیقاً جدیدی نیست. اصطلاحات و مفاهیمِ توسعه‌‌محور آن‌قدر در ادبیاتِ فرهنگی و سیاسیِ ما رخنه کرده‌اند که گاه به صورتِ ارزش‌هایی بدیهی تلقی می‌شوند. اما نقدهایی عمیق به مفهومِ توسعه وارد است که اغلبِ آن‌ها را می‌توان به توسعه‌ی پایدار هم وارد دانست. این نوشته که توسطِ یکی از بارزترین منتقدانِ توسعه نوشته شده خلاصه‌ای از تاریخِ تحولاتِ مفهومِ توسعه ارائه می‌دهد.
آلدو لئوپولد در این نوشته مقوله‌ی اخلاقِ زمین را معرفی می‌کند و مبانی فرگشتی و اکولوژیکِ آن‌را شرح می‌دهد. این نوشته بعد از گذشت بیش از نیم قرن که از زمانِ نگارشِ آن می‌گذرد، در شمار تأثیرگذارترین مطالب نوشته شده در حوزه‌ی حفاظت از محیطِ زیست است.
این مقاله نوشته‌ی «جیانلوکا سرا»، فعال محیط زیست و محقق است. او بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۱ از طریق سازمان‌های بین‌المللی مختلف در سوریه شاغل بوده و دولت سوریه را در پیشبرد برنامه‌های حفاظت از محیط زیست یاری می‌کرده است. او معتقد است که جنگ داخلی در سوریه نتیجهٔ گسترش بیابان و تخریب اکولوژی شکنندهٔ دشت‌های سوریه است. فرایندی که از ۱۹۵۸ یعنی زمانی که دروازه‌ی «سرزمین‌های مشترکِ متعلق به قبایل بادیه‌نشین» به روی چرای نامحدود دام‌ها گشوده شد، آغاز گردید. این امر نه تنها به فروپاشی اکوسیستم منطقه انجامید، بلکه نهایتاً منجر به تخلیه‌ی منابع آب و از میان رفتن کشاورزی منطقه‌های وسیعی از سوریه نیز شد. شکستِ دولت سوریه در یافتن راه‌کاری برای جلوگیری از این روند تخریبی، در نهایت به آشوب اجتماعی و جنگ داخلی انجامید.
آیا میان ویران‌گری و پیشرفت به آن معنا که منجر به تخریب منابع زمین شود تفاوتی اساسی وجود دارد؟ (عکس و نقل قول)