ایران مانندِ اغلبِ کشورهای خاورمیانه با بحرانِ عظیمِ آب رو به رو است، اما بنا به گزارشِ سازمانِ منابعِ جهانی، احتمالاً طیِ سه دهه‌ی آینده این بحران بسیار شدیدتر خواهد شد.
به باورِ من آینده‌ی مطلوب به انتخابِ عامدانه‌ی ما بستگی دارد: که زندگیِ فعال را به زندگی مصرفی ترجیح دهیم و شیوه‌ای از زندگی را پرورش دهیم که به ما اجازه‌ی رفتارِ فی‌البداهه و مستقل و در عین حال مرتبط با یکدیگر را می‌دهد، نه آن شیوه‌ای از زندگی که ما را محدود به ساختن یا ویران کردن، تولید یا مصرف کردن می‌کند؛ شیوه‌ای که فقط یک ایستگاه در جاده‌ای است که به آلودگی و تخریبِ محیطِ زیست منتهی می‌شود. آینده‌ی ما به انتخابِ نهادهایی که پشتیبانِ شیوه‌های فعالانه‌ی زندگی باشند بیشتر بستگی دارد تا توسعه‌ی فن‌آوری‌ها و ایدئولوژی‌های جدید. -- ایوان ایلیچ
استفاده‌ی گسترده از ذراتِ پلاستیکی موسوم به ریزدانه در محصولات آرایشی و بهداشتی نظیرِ خمیردندان یا شامپو خطر بزرگی است که منابع آب و خاک را تهدید می‌کند. در این نوشته‌ی کوتاه با این پدیده‌ی شوم و فراگیر آشنا می‌شویم.
آیا تا به حال در مواجهه با پدیده‌ای باشکوه، پیچیده یا عظیم حیرت کرده‌اید؟ آیا تا به حال در مقابلِ عظمتِ کهکشان‌های دوردست یا پیچیدگیِ صبورانه‌ی یک درختِ کهنسال احساسِ فروتنی و کوچکی کرده‌اید؟ تأثیرِ این احساس در شما چه بوده است؟ آیا شما را بخشنده‌تر و مهربان‌تر کرده یا برعکس؟
گیاهان موجوداتی هوشمند هستند. در این نوشته خلاصه‌ای از شواهدی که در رابطه با آگاهی و هوشیاری گیاهان ارائه شده معرفی می‌شود.
بسیاری از مدافعانِ ادامه‌ی استفاده از سوخت‌های فسیلی این طور استدلال می‌کنند که در آینده خواهیم توانست تکنیک‌هایی برای جذبِ گازکربنیک از جو اختراع کنیم. در نتیجه جای هیچ نگرانی نیست، چرا که مثلاً می‌توان تعدادِ زیادی درخت کاشت، آن‌ها را سوزانید و گازکربنیکِ حاصله را گردآوری و فشرده کرد و در نقطه‌ای دفن نمود. این کار باعث می‌شود که گازکربنیک منتشر شده توسطِ احتراقِ سوخت‌های فسیلی به زمین بازگردد. اما آیا این استدلال درست است؟ آیا می‌توانیم دل به چنین راهِ حل‌هایی ببندیم و همچون گذشته به سوزاندنِ سوخت‌های فسیلی ادامه دهیم؟
کدام کشورهای جهان سهمِ بیشتری در انتشارِ گازهای گل‌خانه‌ای دارند؟ جایگاهِ ایران کجاست؟ پاسخ را در یک نمودار تعاملی ببنید.
غذا زباله نیست؛ جایِ غذا در سطل زباله نیست. می‌توان غذاهای اضافه را با سایرِ افرادِ محله، و نه لزوماً فقرا، تقسیم کرد. در این نوشته با دو نمونه از خلاقیت‌های داوطلبانه‌ی شهروندی در اسپانیا و آلمان آشنا می‌شویم. فعالیت‌هایی که به منظورِ مبارزه با تلف کردنِ غذا انجام می‌شوند و مروج فرهنگ همبستگی و به اشتراک‌گذاری هستند.
رشد اقتصادی پدیده‌ای جدید و احتمالاً منحصر به فرد در تاریخِ انسان است و هیچ دلیلی برایِ ادامه‌دار بودنش وجود ندارد.
یک عکاسِ استرالیایی علاقه‌مند به عکاسی از حیاتِ وحشِ اقیانوس‌ها، در برخی از عکس‌هایش که «زیر و زبر» نام دارند به طورِ همزمان محیطِ زیست بالا و زیرِ سطحِ آب را به نمایش می‌گذارد.
گونه‌ی انسان توانایی‌های شگفت‌انگیزی دارد، اما بدونِ شک نقاطِ ضعف بسیاری نیز دارد. اجازه دهید شرحِ این نقطه‌ضعفِ بزرگ را نه از زبانِ یک فلیسوف، زیست‌شناس یا روان‌شناس، بلکه از زبانِ یک فیزیک‌دان بشنویم. او این نقطه ضعف را به رشدِ نمایی بی‌وقفه، نظیرِ آن‌چه در اقتصادِ قرنِ اخیر و تا به امروز شاهدش بوده‌ایم متصل می‌کند. آلبرت بارتلت با ارائهٔ مثالی ساده و آموزنده نشان می‌دهد که منابعی که در دسترس ما قرار دارند حتی اگر بسیار زیاد به نظر برسند محدود هستند و رشد نمایی مصرف آن‌ها می‌تواند به شکلی غیرمنتظره به زوال‌شان منجر شود و ما را غافل‌گیر نماید. این مطلب را می‌توانید به صورت فایل صوتی نیز بشنوید.