روی‌کردهایِ تکنولوژیکی نسبت به مشکلاتِ زیست‌محیطی جذابیتِ ویژه‌ای دارند، چرا که اغلب بر این فرض استوارند که ورودِ آن‌ها با نظمِ موجودِ اجتماعی و اقتصادی در تضاد نیست و در عوض می‌توانند بسیاری از مشکلاتِ ما را حل کنند. هَک کردنِ زمین اصطلاحی است که نویسنده‌ی این مطلب برایِ توصیفِ «مهندسیِ زمین» به کار می‌گیرد. اغلبِ این روش‌ها برای مقابله با پدیده‌ی بحران‌سازِ گرمایشِ زمین پیشنهاد می‌شوند و مقبولیتِ روزافزونی یافته‌اند. اما آیا مهندسیِ زمین روی‌کردی موثر است؟
دمای میانگینِ سطحِ زمین از ۱۸۸۰ تاکنون نزدیک به یک درجه‌ی سانتی‌گراد افزایش یافته است، پدیده‌ای که به گرمایش جهانی و به تعاقبِ آن تغییر اقلیم شهرت دارد. شواهدِ زیادی وجود دارد که انتشارِ گازهای گل‌خانه‌ای در اثر فعالیت‌های انسان را علتِ بروزِ گرمایش جهانی می‌داند. اما شکاکیون، ضمنِ رد یا کم اهمیت دانستنِ نقشِ انسان در این رابطه، عواملِ طبیعی را دلیلِ اصلی گرمایش جهانی می‌دانند. اما آیا این دلایل می‌توانند افزایش روزافزون دمای سطحی کره‌ی زمین را توضیح بدهند؟ در این نوشته با استفاده از آمار و ارقام و رسمِ چند نمودار ساده نقشِ فرایندهای صنعتی و طبیعی را در گرمایشِ جهانی بررسی می‌کنیم. داده‌های موردِ استفاده در این نمودارها بر اساس یافته‌های یکی از موسسه‌های زیرمجموعه‌ی ناسا گردآوری شده‌اند.
درست است که حرف با عمل لزوماً یکی نیست و گاه فاصلهٔ بین آن‌ها بسیار بزرگ می‌شود، اما در بسیاری از موارد با موشکافی در واژه‌های به کار گرفته شده در موضع‌گیری‌های رسمی، می‌توان نوع تفکر گوینده و در نتیجه شیوهٔ کنش‌گری مدّ نظر او را حدس زد. تشخیص دادن قاب‌ها و خروج از آن‌ها، به مثابه باز کردن دری به سوی ایده‌ها و امکان‌های جدید است. در این نوشته، با استفاده از پنج مثال واقعی از مواضع مقامات مختلف دربارهٔ پدیده‌ٔ تغییر آب‌و‌هوا، چارچوب‌های پنهان آن‌ها تحلیل می‌شود.