تأکید بر افزایشِ کاراییِ انرژی به معنای قطعی شمردنِ شیوهٔ زندگیِ معاصر است. اما اگر بخواهیم به شکلی معنادار با چالش‌هایِ بزرگِ معاصر، نظیرِ تغییر اقلیم یا وابستگی به سوخت‌های فسیلی رو‌به‌رو شویم، ضروری است که شیوهٔ کنونیِ زندگیِ مدرن را متحول سازیم. در این نوشته چندین نقدِ مهم که بر سیاست‌هایِ مبتنی بر افزایشِ کاراییِ انرژی وارد است بررسی می‌شود.
برخلافِ وعده‌های چشم‌گیر طرف‌دارانِ افزایشِ کارآییِ فن‌آوری‌ها و محصولات، افزایشِ کارآیی معجزه نمی‌کند و تضمینی برای حرکت به سویِ جامعه‌ای پایاتر نیست. آن‌چه سیاست‌های مبتنی بر افزایشِ کارآیی را ذاتاً آسیب‌پذیر می‌سازد پدیده‌ای است به نامِ «اثرهایِ بازگشتی». نویسنده‌های این یادداشت، ولفگانگ ساکس و تیلمَن سانتاریوس، ضمن شرح این پدیدهْ تأکید می‌کنند که اتخاذِ سیاست‌هایِ مبتنی بر بَسَندگی می‌تواند اثرهایِ بازگشتی را محدود کند: افزایشِ کارآیی فقط وقتی موثر خواهد بود که در چارچوبِ بسندگی قرار داشته باشد.
تولید صنعتی غذا به مسابقه‌ای برای افزایش کارایی تبدیل شده است. در این میان اما مسابقهٔ تولید انواع گوشت (مرغ، گاو، خوک) در دامداریهای عظیم صنعتی و مراکز تولید گوشت پرواری به وضعیتی دیوانه‌وار رسیده است. هزاران حیوان در محوطه‌ای کوچک نگهداری می‌شوند تا پروار شده و موعد کشتارِ آن‌ها سر برسد. منتقدان روش‌های صنعتی دامداری گاه آن‌را از لحاظ اخلاقی زیر سوال می‌برند، اما جنبه‌های زیست‌محیطی و بهداشتی (شیوع بیماری) آن‌را نمی‌توان نادیده گرفت. طی سال‌های اخیر، میشکا هه‌نر ((Mishka Henner)) هنرمند و عکاس بریتانیایی اقدام به گردآوری عکس‌های ماهواره‌ای از این دامداریهای عظیم کرده است. هدف او آشکار کردن پدیده‌ای شوم است که اغلب از چشم عموم پنهان مانده است. او ابتدا پروژه‌اش را با هدف عکس‌برداری از میدان‌های نفتی آغاز کرد. اما وقتی به عکس‌های ماهواره‌ای دامداریهای بزرگ مواجه شد حیرت زده شد. به گفتهٔ او مراکز تولید گوشت پرواری نمونه‌های بی‌نظیری هستند که به ما نشان می‌دهند صنعت تولید غذا تا چه حد انتزاعی و عجیب شده است.