بذر، سرچشمه و سرآغازِ حیات و غذا است؛ هدیهٔ رایگان، زنده و کهنِ طبیعت به انسان‌ها و از نمادهای تنوّع زیستی و فرهنگی. چند دهه‌ای است که شرکت‌های فراملیّتی نظیر مونسانتو یا بایر بذرهای بومی جهان را به بهانهٔ توسعه و پیشرفت فن‌آوری و با ادّعایِ کار ارزش‌افزا بر روی آن‌ها، در قالبِ دست‌کاری‌های ژنتیکی و محصولات تراریخته تحت مالکیت انحصاری خود در می‌آورند.
آیا احداثِ سدهایِ عظیمِ مولدِ نیرویِ برق‌آبی، آن‌طور که طرف‌دارانِ آن‌ها مدعی هستند، روشِ خوبی برایِ تولیدِ انرژیِ پاک، ارزان و تجدیدپذیر است؟ نویسندهی این مقاله نشان می‌دهد که پاکی، ارزانی و تجدیدپذیریِ نیرویِ برق‌آبی یک افسانه است.
استیو کاتز، پویانما و تصویرگرِ مقیمِ بریتانیاست که در آثارش برخی جلوه‌های نامطلوبِ جامعهی مدرن نظیرِ طمع، مصرف‌گراییِ کالا و خدمات، غذاهای آماده و با کیفیتِ نازل، تخریبِ محیطِ زیست، اعتیاد به تلفن‌های همراه و تلویزیون و اینترنت و استثمارِ حیوانات را به تصویر می‌کشد. در این مطلب چند نمونه از کارهای او شاملِ طرح و پویانمایی معرفی شده‌اند.
این مطلب نوشته‌ی پَت توماس روزنامه‌نگار و نویسندهی چندین کتاب در حوزه‌ی بارداری و زایمان است. او معتقد است که «در نظامِ پزشکیِ امروز، حتی در جوامع پیشرفته مانند انگلستان، زنان به مثابه بیمار و نه کسی که به زودی مادر می‌شود معاینه، ارزیابی و درمان می‌شوند؛ بنابراین تعجبی ندارد که از زایمانِ طبیعی وحشت کنند.» او این پرسش را مطرح می‌کند که آیا فرایندِ بارداری و زایمان به کسب و کاری شدیداً پزشکی‌شده تبدیل نشده است؟
چه کسانی و چرا پدیدهٔ تغییرِ اقیلم را انکار می‌کنند و علی‌رغم شواهد علمی گسترده، چشم‌هایشان را به روی آن می‌بندند؟ برای درک این پدیده می‌توانیم به چند تحقیقِ مهم که در سال‌های اخیر توسط محققان آمریکایی در دانشگاه ییل انجام شده مراجعه کنیم. نتیجهٔ این تحقیق‌ها نشان می‌دهد که رابطهٔ زیادی بین داشتن جهان‌بینی عمیقاً «برابرگرایانه» و «جماعت‌گرایانه» و پذیرفتن اجماع دانشمندان مبنی بر واقعی بودن خطر تغییر اقلیم وجود دارد. از آن طرف، افرادی که دارای جهان‌بینیِ عمیقاً «سلسله‌مراتب‌گرا»، «فردگرا» و «تقدیرگرا» هستند، اغلب با وفاقِ علمی دانشمندان دربارهٔ واقعی بودن تغییر اقلیم مخالفت می‌کنند.