در این یادداشت نویسنده ضمنِ معرفیِ ایده‌ی «بیراهه‌ی تولیدِ صنعتی» ارتباطِ آن‌را با نقدِ ایوان ایلیچ از جوامعِ صنعتی شرح می‌دهد. در این‌جا «بیراهه» به معنایِ خارج شدن موقت از مسیرِ اصلی است، با این قصد که این کار رسیدن به هدفِ اصلی را ساده‌تر کند. انسان (همچون خداوندگارش) قادر است برایِ رسیدن به هدفی والاتر، مسیرِ خود را دورتر کند و به بیراهه برود. اما مشکل از آن‌جا آغاز می‌شود که او هدفِ اصلی را فراموش کند و در بیراهه گم شود.
چطور می‌توان جامعه را تغییر داد؟
هدف تحصیلات چیست؟ آیا تحصیلات به ذات خود ارزشمند است؟ آیا این‌که معلومات خودمان را به واسطه‌ی درس خواندن بیشتر کنیم لزوماً به معنای این است که کار خوب و مفیدی انجام داده‌ایم؟ از نظر «دیوید اُر»، مفهوم تحصیلات - دست کم به آن معنی که امروز آن‌را می‌شناسیم - باید واکاوی و نقد شود. او ضمن بر شمردن شش اسطوره که در سیستم‌های آموزشی دنیای مدرن نهادینه شده‌اند، درباره‌ی ضرورت گنجانیده شدن مبانی سواد اکولوژیک در برنامه‌ی درسی مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها و آموزش «همگانی» آن صحبت می‌کند.